Saaier wordt het niet.

De deur is dicht. Alle deuren zijn dicht. Door sommige ramen schijnt licht. Af en toe gaat er een lamp aan en soms weer een uit. Het licht komt uit de slaapkamers op de eerste verdieping van de rijtjeshuizen waar ik zicht op heb.
De wijk ontwaakt en in één van de huizen van het rijtje woont ons subject. Zijn baas heeft het sterke vermoeden dat hij niet helemaal eerlijk is over zijn arbeidsongeschiktheid. Aan ons de taak om bewijs te leveren in deze zaak waarmee de vermoedens worden bevestigd of ontkracht.
Ik hoop dat de bewoner wiens voor- en achterdeur ik samen met mijn collega in de smiezen houd snel tevoorschijn komt. De hele dag je blik op een dichte voordeur is saai. Denkt men. Is het niet.
Als ik met mensen praat over mijn werkzaamheden kijk ik vaak in ongelovige ogen als ik vertel dat ik soms uren achter elkaar naar hetzelfde object kijk. Ze geloven het wel, alleen ze geloven niet dat zoiets saais ook leuk kan zijn.
Mijn collega die de achterdeur in de gaten houdt ziet een lamp aan gaan in het huis. Er is dus iemand thuis. Alles kan gebeuren, alles is mogelijk. Elk moment kan hij de deur uit komen. Of niet.
Ik eet wat om de verbranding op gang te houden. Chocolade met proteïne.
Buiten blijft het stil. Saai. Maar net zo spannend als saai.
Aan de voorkant gaat een deur van de buren open en de man die naar buiten komt stapt in de auto die voor het huis staat. Mijn collega en ik kletsen wat en in een uur tijd zien we een stuk of wat buren hun huis verlaten. In ‘ons’ huis blijft het stil. Elk moment kan het gebeuren. We staan klaar om te filmen en om te volgen. Tot lunchtijd geen beweging. Gek genoeg vliegt de tijd en als aan het begin van de middag de buren langzaam weer de straat in druppelen en hun huis in gaan hebben we onze persoon nog niet kunnen waarnemen. Niks gebeurd.
Saaier wordt het niet. Maar leuker ook niet.
—

meer blogs en artikelen vindt u hier