Wat als je moet?

Ik stond er pas bij stil toen ik er zat. 06:30 uur, een donkere parkeerplaats van een flatgebouw in februari. Ik werkte voor een televisieprogramma dat werd gepresenteerd door John van den Heuvel en op deze ochtend moest ik met een detective mee om beeld te maken van een dader. Het was stil op straat en ik checkte of mijn camera in orde was. Het was mijn eerste echte observatie en de verwachting was dat de man pas een uur of twee later uit zijn voordeur zou komen maar omdat je nooit weet wat er gaat gebeuren waren we ruim op tijd.
De detective parkeerde de auto en zette de motor af. Het was op het licht van een lantaarnpaal na nog echt nacht. We hadden zicht op de voordeur en mijn camera stond klaar. Stil zitten en kijken. Af en toe kletsen. En toen bedacht ik me die ene vraag. ‘Wat als je moet plassen?’
Van de gedachte alleen al begon mijn blaas voller te voelen. Balen. Niet over nagedacht.
Als anderen vragen naar mijn werk dan wordt vaak ook gevraagd over observaties. Meestal vraagt men of het niet saai is. Of simpel.
Over de saaiheid heb ik geschreven in een andere blog. Of het simpel is kan ik kort zijn: Nee.
Het is een vak apart waar fysieke, mentale, technische en communicatieve aspecten een rol spelen.

“Soms zitten we urenlang in de auto voor een observatie.
Ondertussen zijn we overal op voorbereid.”

Meestal blijft een oppervlakkig gesprekje hangen bij de fysieke kanten van het observeren. ‘Wat als je moet plassen?’ is een veel gehoorde vraag.
Ik denk dan even terug aan die eerste keer.

Ondertussen heb ik natuurlijk voldoende oplossingen in de auto om bij hoge nood naar de wc te kunnen. Onopvallend, snel en schoon.

Tijdens die eerste keer kwam de dader inderdaad rond 08:30 zijn deur uit. Ik drukte mijn camera gelijk aan en het shot was gemaakt. Na afloop zocht ik zo snel als ik kon strompelend een boompje op waar ik minutenlang heb gestaan. ‘Had het ff gezegd’ zei de detective, ik heb wel een jerrycan achterin de kofferbak.
—

meer blogs en artikelen vindt u hier